Zaufajmy naszym dzieciom!

Wczoraj mój 10-letni syn bardzo mnie zaskoczył.

Od rana byłam nieco rozdrażniona i prawdę mówiąc nie chciało mi się nic robić.

Mój syn przejął inicjatywę i powiedział, że sam zrobi obiad!

Byłam tak zaskoczona, że odebrało mi to mowę, więc nie zareagowałam.

Zamknął się w kuchni i z szybkością błyskawicy wyjął garnki, patelnię, zajrzał do lodówki i do szafek kuchennych.

Z olbrzymią sprawnością pokroił cebulę, cukinię, paprykę, podmażył wszystko na wolnym ogniu, dodał sos pomidorowy, przyprawy. Ugotował kluski (w zimnej wodzie!) i stwierdził, że kluski nie trzeba wrzucać do wody gorącej, jak to powiedziała mama. Obalił więc moje przekonanie, spróbował czegoś swojego i ...wyszło!

Dodam jeszcze, że był to jego pierwszy samodzielny obiad! Od początku do końca.

Zachowywał się w kuchni jak prawdziwy mistrz i nie zdenerwował się nawet kipiącą wodą z klusek. Perfekcyjne opanowanie. Jak u taty! Pragnę zaznaczyć, że mężczyzna u mnie w domu świetnie gotuje!

Mam dowód, że dzieci bardzo nas obserwują i poprzez tę obserwację uczą się bardzo szybko.

Syn zachował się jak prawdziwa gospodyni! Zrobił coś z niczego- bo lodówka była praktycznie pusta.

A nam się wydaje , że w domu mamy dzieci! A to są wspaniali kreatywni młodzi ludzie.

Dając im skrzydła, pomagamy im wyfrunąć!

Kto tego nie robi, po prostu się boi utraty kontroli i ... tej cząstki siebie, która LUBI! być zależna.